Uśmiechnęłam się do samiczki.
- Skoro już ja znam twoją historię, może lepiej, żebyś ty poznała moją – po dłuższej chwili ciszy postanowiłam ją przerwać - Urodziłam się w hodowli lisów, prędzej czy później razem z rodzeństwem miałam zostać miękką ozdobą jakiejś pani. Na szczęście, nie takie było moje przeznaczenie. Razem z moim najdroższym bratem udało mi się uciec z tamtego okropnego miejsca. Przez całkiem spory czas błąkaliśmy się po wioskach ludzi, i choć staraliśmy się unikać dwunożnych, to jednak jako niewyszkolone do polowań lisiątka o wiele łatwiej było im coś podkraść niż silić się na samodzielne złapanie pożywienia. Ludziom natomiast nie spodobał się nasz pomysł i to do tego stopnia, że pewnego razu zaczaili się na nas i… Złapali mojego brata. Nie wiem i wolę nie wiedzieć, co się z nim dalej stało, ale bardzo mi jego żal. Ja natomiast zdążyłam uciec. Od tamtej pory do dzisiaj mam lęk przed ludźmi. Właśnie przez ten fakt nie pozwoliłam sobie znowu coś im podkraść, za bardzo się bałam, więc postanowiłam nauczyć się polować. Na początku długo głodowałam, ale z biegiem czasu i po ogromie prób udało mi się to zrobić. Błąkałam się po okolicznych puszczach z marzeniem o spotkaniu jakiegoś przyjaznego lisa. I tutaj mi się to udało.
Po zakończeniu opowieści spojrzałam na lisicę, czekając na jakiś znak z jej strony.
No i co? Nie takie zuee… Ayumi?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Pamiętaj, aby nie spamić bez sensu w komentarzach. Wszelkie propozycje wymian, reklamowanie blogów w miejscach do tego nieprzeznaczonych i celowe pisanie bez ładu i składu będzie karane usunięciem komentarza. Pamiętaj o zasadach gramatyki i ortografii.