Od Lizzie - seria eventowa #1

Obudziłam się dzisiaj bardzo wcześnie. Rodziców nadal mnie było... bardzo mnie to martwiło, nie wracali już od kilku dni. Może i potrafiłam sobie poradzić sama, ale i tak czułam to uczucie niepokoju. Czy oni wrócą? Mam nadzieję. A.. a jeśli nie? Co, jeśli coś ich zjadło? Huh, nonsens. A co jeśli jednak? Może będę musiała przejąć obowiązki alfy? Chociaż jest to kusząca perspektywa, to na pewno nie w tym wieku.
Ale popatrzmy na to z innej strony.. skoro nie ma rodziców, mogę robić co chcę! Na przykład urządzić sobie nocowanie w jakimś fajnym, oddalonym od sfory miejscu. Gdzie by tu pójść? Może nad rzekę? A może w ogóle poza Puszczę? To bardzo kuszące.

***

Jak powiedziałam, tak zrobiłam! Dziś moja pierwsza noc poza granicami stada. To na pewno będzie świetna przygoda, poza tym.. nie będzie mnie tylko przez jedną noc. Nikt tego nie zauważy, prawda? Pewnie, że nie. W końcu mam kilka prostych wyjaśnień - źle się poczułam, zostałam w domu cały dzień; byłam u Znachora i zostałam na noc, żeby nie pałętać się po nocy. To brzmi wiarygodnie. A poza tym, inne lisy raczej nie powinny interesować się tym, co robię. Przecież mają na głowie własne sprawy, takie jak zabawy czy zdobywanie pożywienia. W każdym razie, gdybym to ja była dorosłym lisem, miałabym głęboko gdzieś, gdzie pałęta się obcy szczeniak. Dopóki nie będę alfą, oczywiście. Wtedy już będę się tym przejmowała, bo przecież muszę zapewnić dobre warunki i bezpieczeństwo mojemu stadu. Eh, czemu ja teraz o tym myślę? No, dalej Lizzie! Gdzie spędzisz tą noc? Może w jakiejś starej gawrze? A może wykopię własną norę? Albo będę spała pod gołym niebem, oświetlana przez blask gwiazd... Tak, to jest to!
Kilkanaście minut później znalazłam już sobie miejsce, tuż przy ogromnym dębie. Tak też zasnęłam..
Mój sen był dziwny, bardzo dziwny. Śniło mi się, że przyszła do mnie jakaś dziwna, ogromna, dwunożna istota. Miała futro tylko na czubku pyska.. w ogóle ten pysk miała jakiś dziwny, taki płaski. I ciągle odsłaniała kły!

***

Gdzie jestem? To nie jest puszcza. Siedziałam w jakimś małym czymś, czego nie mogłam przegryźć, ani się przez to przekopać.. Pozostaje tylko czekać.

<kont. własna>