Od Lori - seria eventowa #2 (2)

Rozejrzałam się po jaskini, czułam, że w mroku kryje się przynajmniej sześciu bandziorów.
 - Prawdą jest to, że... jakiś taki gość... - mamrotałam powoli, nie lubiłam kłamać, ale tym razem to była sprawa życia i śmierci.
 - I? - sztylet znowu zbliżył się do mojej szyi. Już miałam zamiar kręcić dalej, ale w pewnym momencie zdałam sobie z czegoś sprawę.
 - Jak to możliwe, że rozumiecie co mówię!... - w pewnym momencie nie wytrzymałam. Stworzenia znowu zarechotały.
 - Nie zgrywaj przed nami głupiej... Tylko mów!!! - już miałam zamiar znowu zacząć gadać,
ale w pewnej sekundzie usłyszałam dziwny szelest powietrza i zanim się obejrzałam, postać przede mną upadła...  W jednym momencie wszystkie bandziory wyciągnęli broń, w głowie mojego rozmówcy tkwiła strzała.
 - Ona nie była sama! - krzyknął ktoś głośno i zaczęło się piekło, z każdej strony słyszałam odgłosy bitwy. Na ziemię polała się obficie krew, a do moich uszu docierały jęki konających. Kto? Jak? Gdzie? Próbowałam się uwolnić z więzów, lecz one jak na złość uciskały mnie coraz bardziej.
Nagle jednak uklęknęła obok mnie jakaś postać. Wróg? Przyjaciel?
 - Spokojnie, cieszę się, że nie zdradziłaś. - usłyszałam spokojny głos. - Jak oni mogli cię złapać?
 - A...ale co się stało? - udało mi się wydyszeć, postać chyba była przyjaźnie nastawiona,
ponieważ błyskawicznie odplątała więzy uwalniając mnie.
 - Dobrze, a teraz za mną! - chyba-przyjaciel zniknął w bitwie, a ja pobiegłam za nim, lecz to nie było takie łatwe; oprócz przeszkód i walczących, wyszło na to, że moje kończyny zrobiły się sztywne...
W pewnym momencie ktoś złapał mnie za kark.
 - Szybciej! W okolicy jest więcej tych łotrów!
 Nie miałam siły odpowiedzieć, jedyne co robiłam to luźno 'zwisałam' nad ziemią, nie miałam nawet siły krzyczeć. Tego wszystkiego było za dużo, zdecydowanie za dużo.
Po dłuższej chwili krzyki się oddaliły, musieliśmy już uciec...