Od Lizzie - seria eventowa #8

Szczerze mówiąc, to bardzo tęskniłam za domem i nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie wrócę. Przecież ten człowiek powiedział, że mnie wypuści prawda? No właśnie. Pozostało tylko jedno pytanie: kiedy to zrobi? Właśnie.. podobno wtedy, kiedy trochę podrosnę i wydobrzeję. Przecież jestem w pełni sił! Ehh, właśnie.. W pełni sił. Muszę w końcu na coś zapolować, bo normalnie mnie rozsadzi.
Tęsknię za stadem. Za mamą, za tatą, za Bjornem, za panią Lori... No naprawdę, za wszystkimi. Chciałam być już w domu.
Przy rodzinie, znajomych... Czy ja ich kiedykolwiek jeszcze zobaczę?
Koniec tych ponurych rozmyślań. Nie lubię się dręczyć, ale czasami trzeba. No cóż, bywa.
Po moim policzku spłynęła jedna, gorzka łza. Czas już spać.
***
Ostrożnie wskoczyłam na korzeń uważając, by nie spłoszyć jeszcze bardziej kaczek. Ciekawe, czy one też mają uczucia, marzenia... Ciekawe, czy też mają świadomość.
Nagle usłyszałam ten trzepot tuż przy swoim uchu i wyskoczyłam, następnie zatapiając kły w ciele mojej przyszłej ofiary. Kaczka wydała z siebie dziwny skrzek i kilka razy machnęła skrzydłami, aby się mnie pozbyć. Cóż.. nie wyszło jej to. W końcu przestała się ruszać, a wtedy podbiegła do mnie Lorianna.
***
Spałam tej nocy bardzo niespokojnie, ciągle śniąc o moim stadzie, a raczej o jego lisach. Wydaje mi się, że już niedaleko do spotkania z nimi. Obym się nie myliła..
***
Nazajutrz Mike wziął mnie znowu do tego gościa z igłą, jak się potem dowiedziałam, do weterynarza. Nie wiem, co chcieli zrobić, ale tamta Pani była miła i nawet nie miała igły. Ale i tak pachniało bardzo dziwnie..
- Co Pani sądzi? - Mike odezwał się, a ja zastrzygłam uszami zainteresowana. O co chodzi? Czemu on pyta tę kobietę o zdanie?
- Wygląda całkiem dobrze, już podrosła. Jejku, chyba wziąłeś ją w okresie największego wzrostu. Prawdopodobnie jutro będzie można już ją wypuścić, najlepiej w to samo miejsce, z którego ją wziąłeś. - odparła, lekko zamyślona.