Od Alegorii CD R.

-Czy ten ogród jest tym szczęściem? - szepnęłam.
-Nie wiem. - wzruszył ramionami. - Być może w tej kaplicy będzie coś, czego najbardziej potrzebujemy i pragniemy. - mruknął, przysiadając na miękkiej trawie.
Usiadłam na przeciwko niego i wbiłam wzrok w ziemię.
-Coś się stało? - spytał, ruszając wcześniej zranioną łapą. Uważnie się jej przyglądał, najwyraźniej już go nie bolała. Poza tym nie było śladu żadnej rany.
-Nie, jest tutaj pięknie, ale nie wiem, czego tak naprawdę chcę. - położyłam uszy i posmutniałam. -  Może na niezdecydowanych czeka jakaś kara? - nachodził mnie cień wątpliwości.
-Ja też nie wiem. - spojrzał się w górę i głośno westchnął. Chodźmy już do tej kaplicy, musimy coś tam zastać. - wstał, po czym skierował się w stronę małej kapliczki. Była szklana i wydawało się, że w środku niczego nie ma, ale szczerze w to wątpiliśmy.
-Wchodzimy razem, czy pojedynczo? - zapytałam, gdy staliśmy tuż przed małymi drzwiczkami ze szkła.
R. nie wiedział,co ma odpowiedzieć, po chwili namysłu zdobył się na wykrztuszenie jakiś słów.
-Chyba pojedynczo. Idź pierwsza. Będę tutaj czekał. - powiedział.
Wzięłam głęboki oddech, po czym uchyliłam drzwi. Weszłam do ciemnego pomieszczenia, a drzwi zatrzasnęły się tuż za mną. Nie widziałam nic, dookoła panował absolutny mrok. W końcu wyłonił mi się niewielki lis, którego śnieżnobiałe futro mieniło się na wszystkie strony. Czy to miłość było tym, co chciałam? Nie.
-Witaj. Jestem bożkiem. Przybyłaś tu, czego dokładnie poszukujesz? - zapytał, miał anielski głos.
-Nie wiem. Jest ze mną mój przyjaciel, on również chce tutaj wejść, ale stwierdziliśmy, że lepiej będzie, jak wejdziemy pojedynczo. - mówiłam, byłam trochę oszołomiona.
-Niech wejdzie. Przyprowadź go tu. - mruknął i kiwnął głową.
-Jasne. - odparłam, po czym szybko przyprowadziłam R.

R.?