Od Lori C.D opowiadania Brooke'a

Zastrzygłam uszami, muszę przyznać, że muzyka mi się podobała. Gdzieś w zakamarkach mojej pamięci były następne takty tej melodii, czy ja jej kiedyś przypadkiem nie słyszałam?
Przygryzłam znowu kawałek futerka, wysilając jednocześnie już przemęczone tym
wszystkim komórki, ten dzień wymęczył je zupełnie. Co tam dziś było? Gremliny, pokój z wodą, zagadka o drzwiach, te spadające płytki, więcej łamigłówek, a teraz to coś? Chcę już wrócić do swojej przytulnej norki!
 - Walc... Już wiem! - z głębokich rozmyślań o wygodach wybudził mnie podekscytowany głos mojego kompana. - Kiedyś to widziałem!
Przechyliłam głowę, moje myśli płynęły wyjątkowo wolno, więc trochę mi zajęło zrozumienie tego co powiedział samiec.
 - Mów dalej... - mruknęłam cicho jednocześnie przyglądając się miejscom z których mogły wylecieć śmiercionośne groty. A gdyby tak po prostu przebiec przez korytarz nie zatrzymując się?
Szybko jednak odeszłam od tego pomysłu - budowniczy tego kompleksu pokoi pewnie przemyśleli
tą możliwość.
 - Ruda... Umiesz choć przez niecałą sekundę utrzymać się na tylnych łapach? - po tym jak rozległy się te słowa rzuciłam Brooke'owi zdziwione spojrzenie. Miałam nawet zamiar się zapytać
czy żartuje, ale w takiej sytuacji...
 - W sumie to... nie wiem... - odpowiedziałam zgodnie z prawdą, wyczekując na reakcję samca,
który o dziwo się uśmiechnął.
 - Zapraszam madame do tańca! - gdzieś wyczułam znaną nutkę ironii, naprawdę, czy on żartuje? Znajdujemy się w takiej dziwnej sytuacji... Ych. Rozejrzałam się dookoła, próbując nie spojrzeć lisowi w oczy.
 - Ale... ja nie umiem tańczyć... - ściszyłam lekko głos, ciesząc się, że dzięki temu, że mam futro, Brooke nie zauważył moich (prawdopodobnie) zarumienionych policzków. Z niewiadomych mi przyczyn podniosłam swoją prawą łapkę, jakby mając nadzieję, że lis ją złapie, co oczywiście się
nie stało.
 - Powiem ci ciekawostkę: Ja też nie umiem! - do moich uszu dobiegł przyjacielski śmiech, a ja uśmiechnęłam się. Jakoś sobie poradzimy!

Brooke? <3