Od Rity cd opowiadania Enre

Rano ze snu wyrwało mnie dziwne uczucie, jakże nietypowa to była dla mnie sytuacja. Zerknąwszy na Nabirie szybko się zorientowałam, iż to nie on jest przyczyną mej bezsenności, bowiem szczenię spało jak suseł.
-Hm, dziwne...-mruknęłam sama do siebie, wymykając się ukradkiem z nory.
Ku memu zdziwieniu przed domem stał... Enre!
-Dzień dobry Rito! Jak Ci się spało?-samiec przywitał mnie serdecznie.
-O, cześć...-ziewnęłam szeroko, ukazując białe zęby-Dziękuję dobrze. A co Ty tu robisz, o tak "ekhem" wczesnej porze?
-Jak to? Nic nie pamiętasz?-lis lekko poruszył czarno-białymi uszami.
-Eeee...-zerknęłam na znajomego pytającym wzrokiem.
-No wiesz, mieliśmy iść do...\
-A tak, tak... Pamiętam... Wybacz, jestem trochę śpiąca.-wyjaśniłam pośpiesznie z lekkim zakłopotaniem.
A niech to! Pamięć znów mnie zawodzi, co za wpadka. Umawiam się z kimś na spacer, a następnego dnia nic nie pamiętam. Mogłam mieć tylko nadzieję, że Enre okaże się na tyle wyrozumiały, by nie skrytykować mego jakże niestosownego w obecnej sytuacji zachowania.
-Spokojnie, ja też zapominam o wielu sprawach.-uspokoił mnie samiec.
-Cieszę się że to rozumiesz.-uśmiechnęłam się-Jednakże znów muszę Cię rozczarować. Widzisz, mam młode i muszę je jeszcze dziś nakarmić, więc nie obraź się, ale powinnam wcześniej wyruszyć na polowanie.
-Nic nie szkodzi Rita, ja bardzo chętnie Ci potowarzyszę, oczywiście jeżeli zechcesz.
-Ojej, ależ tak! Bardzo chętnie!-ucieszyłam się-W takim razie chodźmy. Jeżeli chcemy wrócić nim Nabirie się obudzi, musimy się pośpieszyć.
-Nabirie?
-Tak, mój syn.
-Ładne imię, sama mu je nadałaś?-zainteresował się samiec.
-Nie, mały był adoptowany z sierocińca.-wytłumaczyłam.
-Ojej, to miło z Twojej strony, że zdecydowałaś się na przygarnięcie szczenięcia.-pochwalił mnie Enre.
Nieco się zawstydziłam, przez co na moment odebrało mi mowę. Enre chyba wyczuł moje zakłopotanie i szybko zmienił temat.
Enre?