Od Nabirie do Miry

Dzień zaczął się dość przyjemnie. Przez prawie całą noc lał ulewny deszcz, toteż gdy wyszedłem z nory, ziemia była bardzo wilgotna. Nerwowo otrząsnąłem łapkę z błota, po czym wybrałem się na krótki spacer. Lubię przechadzać się po puszczy. Tyle tu niezwykłych zapachów i ciekawych stworzeń. Ciekawe czy inne lisy też lubią włóczyć się po terytorium. Gdy dorosnę z pewnością będę częściej wychodzić poza bezpieczne schronienie, gdyż moim największym marzeniem jest zostanie łowcą małych zwierząt. To poważne stanowisko, więc będę się musiał do niego naprawdę dobrze przygotować. Niespodziewanie dał się słyszeć cichy szelest, który wzbudził me zainteresowanie. Powoli zbliżyłem się do krzewów, starając się zlokalizować źródło dźwięku, jednak w pobliżu nie było żywej duszy. Po krótkim namyśle stwierdziłem, że chyba lepiej będzie zawrócić, tak na wszelki wypadek gdyby się okazało, iż jednak ktoś mnie obserwuje. Szybkim krokiem pomknąłem w kierunku norowiska. Nim zdążyłem dotrzeć do nory, mym oczom ukazała się niewielka jamka z której dochodziło ciche piszczenie. Zainteresowany nerwowo strzygłem uszkami w nadziei, że uda mi się dowiedzieć, co wydaje takowe odgłosy. Nagle z ukrycia wyłonił się ciemny, lisi pyszczek o ciemnobrązowych, okrągłych oczkach i wielkich uszach.
-Dzień dobry-przywitałem się serdecznie.
Szczenię zdawało się być nieco przestraszone, ale po chwili odważyło się ze mną porozmawiać.
-Cześć...-mruknęło młode.
Po głosie zorientowałem się, że to samiczka.
-Jestem Nabirie, a Ty?-przedstawiłem się.
-Mira...-odparła lisiczka-Co tutaj robisz?
-Jestem członkiem tej sfory, mieszkam kilka nor dalej. Chcesz zobaczyć moją jamkę?-zaproponowałem.
-Nie, nie mogę...
-Ale dlaczego?
-Mama nie pozwala mi samej wychodzić.
-Aha, przepraszam. Nie wiedziałem...-zerknąłem na samiczkę z lekkim zakłopotaniem-A jeżeli mama Ci pozwoli to mnie kiedyś odwiedzisz?
Mira?