Od Floxii - seria eventowa #8 (2)

Moim oczom ukazał się kolorowy drogowskaz z napisem Borsucza i kamienice. Nie rozumiałam, dlaczego wciąż nie mogłam znaleźć znajomego miejsca. Może powinnam poprosić od razu o instrukcję dojścia do karczmy? Po chwili zrozumiałam, że przecież skoro jest tutaj numer 122, musi być to strasznie długa ulica. Sporych kilka chwil włożyłam na odnalezienie numeru. W końcu... Jest! Obejrzałam się dookoła, rzeczywiście już nieco rozpoznawałam. Szybkim krokiem podążyłam przez kilka ulic, które według mojego mózgu prowadził do karczmy. Na szczęście, okazało się, że moja pamięć nie zawiodła - dotarłam do budynku z ozdobnym szyldem "Karczma pod łysym jednorożcem" nad wejściem. Weszłam do środka, o dziwo akurat trafiłam na czas, w którym bójka nie panowała. Szybkim krokiem podeszłam do barku.
- Halo, jest tu może mały, stalowy smok-robot? - próbowałam przekrzyczeć inne głosy.
- Hmm... Chyba w pokoju? - dopowiedział mi zielony stworek, nalewając kolejnego drinka. Uradowana weszłam po dębowych schodach na piętro, gdzie znajdowały się sypialnie. Pokój, w którym wcześniej spałam był oznakowany numerem 16, taki też teraz znalazłam. Kiedy weszłam do pokoju odetchnęłam z ulgą, Vootie nadal tu był, siedział, jeśli można to tak ująć na jednym z ozdobionych baldachimem łóż. Od razu odwrócił się, a na mój widok krzyknął swoim mechanicznym głosikiem:
- W końcu jesteś! Nawet nie wiesz, jak się martwiłem!
- Chyba ma być odwrotnie - to ja powinnam się martwić o ciebie, w końcu jesteś moja własnością.
- Jednak to nie zmienia faktu, że zamartwiałem się, co ja teraz ze sobą pocznę - najpewniej ktoś by mnie ukradł i sprzedał, wędrowałbym od rąk do rąk - stwierdził metalowy smok - Na pewno jesteś głodna. Może zejdziemy coś zjeść? Później oczywiście od razu ruszymy w dalszą drogę.
Mimo, że wspomnienie tych wszystkich dziwnych dań wzbudzało we mnie obrzydzenie mój brzuch już od dawna domagał się dokładki i co chwila ponaglająco burczał. Przytaknęłam więc i zeszłam z powrotem na głośny i zaludniony parter.